To  jest eksperyment, który ma na celu zastosowanie starożytnej japońskiej  metody teatru Noh w poszukiwaniu radykalnej współczesnej sztuki  performatywnej. Zdzierając wszystkie zbędne ozdoby, odsłania surową,  nagą i bogatą rzeczywistość życia poprzez obecność dźwięku i ciała w  niezwykle prostym otoczeniu, składającym się jedynie z jednych skrzypiec  z niewielkim loopem i jednego ciała. Muzyk nie opiera się na melodii,  lecz na pierwotnej energii samego dźwięku, subtelnych wariacjach każdej  tekstury dźwięków oraz witalności każdego pociągnięcia smyczka, które  tworzą abstrakcyjne i dotykowe dźwięki wibrujące w przestrzeni i  przenikające do skóry tancerza oraz publiczności. Pojedyncze skrzypce  mogą tworzyć nieskończone wariacje dźwięków, przypominających róg, flet,  krzyczący głos itp. Tancerz nie polega na fabule ani na licznych  płynnych liniach ruchu ciała, lecz na samej obecności ciała, które staje  się jakby iluzorycznym obiektem. Ruch jest niezwykle subtelny, jakby  każda komórka i nerw tańczyły zamiast mięśni. Subtelne wewnętrzne  eksplozje przy każdym 1 mm ruchu są powtarzalnie wyzwalane.

Percepcja  czasu i przestrzeni zostaje zdekonstruowana. W naturze, jak w przypadku  dźwięku rzeki, czas nigdy nie płynie równomiernym, ciągłym rytmem.  Dlatego skrzypce nie podążają za żadnymi ustalonymi strukturami  czasowymi, a ruch tancerza jest kontynuacją nieciągłych momentów. W  rezultacie transformuje to nasze codzienne postrzeganie przestrzeni.

Ostatecznie  ukazana zostanie cisza za dźwiękiem, bezruch za ruchem, zapraszając  widzów do pierwotnej podstawy, z której wyłaniają się wszystkie dźwięki i  ruchy.

Informacja o biletach wkrótce

eng:

This is an experiment to apply the ancient Japanese theatre method of Noh in the search for radical contemporary performing art.

Stripping  away all unnecessary decorations, it reveals the raw, naked, and rich  reality of life through the presence of sound and body within an  extremely simple setting: one violin with a small loop machine, and one  body. The musician does not rely on melody, but rather on the primordial  energy of sound itself, subtle variations in the texture of the sounds,  and the vitality of each stroke of the violin, which create abstract  and tactile sounds that vibrate through the space and penetrate the skin  of the dancer and the audience. A single violin can produce an  unlimited variety of sounds—like a horn, a flute, or a screaming voice.  The dancer does not rely on a storyline or flowing body movements but  instead on the presence of the body itself, which takes on the quality  of an illusory object. The movement is extremely subtle, as if each cell  and nerve were dancing instead of the muscles. Subtle inner explosions  are repeatedly triggered with every millimeter of movement.

The perception of time and space is deconstructed.

In  nature, as in the sound of a river, time never flows in an evenly  continuous beat. Consequently, the violin does not adhere to any fixed  time structures, and the dancer’s movement is a continuity of  discontinuous moments. As a result, our everyday sense of space is  transformed.

Ultimately,  the silence behind the sound, the stillness behind the movement, will  be revealed, inviting audiences to the primordial ground from which all  sounds and movements emerge